Cover of the Publication “Architecture of VKhUTEMAS” (1927), Designed by El Lissitzky
«Η ιστορία δεν γράφεται από τα πρόσωπα. Δεν μπορούμε εμείς να προσεγγίσουμε τη σοσιαλιστική οικοδόμηση εξετάζοντας Λένιν, Στάλιν, Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ, κλπ. Προσεγγίζουμε ως εξής το θέμα: δεν είναι η περίοδος του Στάλιν… Υπερασπιζόμαστε όλοι εκείνη την περίοδο, όπου μπήκαν οι βάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Συμπίπτει να είναι ο Στάλιν. Εγώ σας λέω αν δεν ήταν ο Στάλιν και ήταν ένας άλλος, ίδια θα γινόταν η οικοδόμηση. Εμείς δεν έχουμε κανένα κόμπλεξ, ούτε να πούμε για τον ένα ή τον άλλο ηγέτη κάτι, αλλά δεν μπορούμε να την πούμε σταλινική περίοδο. Αλλά το λέω προκαταβολικά, από άλλο δρόμο ξεκινάνε αυτοί που λένε για τη σταλινική περίοδο και από άλλο δρόμο ξεκινάμε εμείς, δεν ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία»
«Ριζοσπάστης» 19/1/2006, σελ. 8, Παπαρήγα.
—
Η νίκη της εργατικής τάξης ως το γεγονός του σοσιαλιστικού συστήματος προϋποθέτει μια διαρκή αγωνιστική περίοδο με πάντα την κλεμένη ματιά στο μέλλον, το ανθρώπινο μέλλον. Με άλλα λόγια το γεγονός του σοσιαλιστικού συστήματος είναι το μέλλον του ανθρώπου στο να μπορεί να υπάρχει, να ζεί. Τώρα, όταν διαβάζεται το πιο κάτω απόσπασμα το μόνο που εμφανίζεται είναι ο λαβύρινθος που κατακλύζει με το βάρος της καπιταλιστικής του προσαρμοστικότητας την “ευτυχία” της επιβίωσης, επειδή αυτό που διαβάζεται είναι το μέλλον που έχει ο καπιταλισμός σφραγίσει σε ένα τάχα ολοκληρωτικό παρελθόν. Όταν διαβάζονται οι παρακάτω γραμμές κατανοεί κανείς ότι ο καπιταλισμός έχει αποκλείσει το μέλλον του ανθρώπου του να είναι ελεύθερος. Όταν φτάσαμε στην ιστορία να λέμε ότι “η ολοκληρωτική νίκη του σοσιαλιστικού συστήματος σ’ όλες τις σφαίρες της λαϊκής οικονομίας είναι σήμερα γεγονός” αλλά να μην υφίσταται στο παρόν τότε αυτό που ζούμε σήμερα πρέπει ν΄ ανατραπεί. Όταν υπήρξε η ιστορική στιγμή να λέμε “ότι καταργήθηκε, εξαλείφθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο” τότε αυτό που βιώνουμε σήμερα πρέπει να τσακιστεί. Όταν μετά απο ταξικούς αγώνες φτάσαμε στο ιστορικό επίπεδο μια κοινωνία που λέγεται σοσιαλιστική να μην “γνωρίζει κρίσεις και ανεργία, που δε γνωρίζει αθλιότητα και καταστροφές και που δίνει στους πολίτες όλες τις δυνατότητες για μια εύπορη και πολιτισμένη ζωή”, τότε αυτό που επιβάλλεται να γίνει σήμερα είναι και πάλι ο ταξικός αγώνας.
“Έτσι η ολοκληρωτική νίκη του σοσιαλιστικού συστήματος σ’ όλες τις σφαίρες της λαϊκής οικονομίας είναι σήμερα γεγονός. Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι καταργήθηκε, εξαλείφθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και οτι η σοσιαλιστική ιδιοκτησία πάνω στα εργαλεία και στα μέσα παραγωγής στερεώθηκε σαν ατράνταχτη βάση της σοβιετικής μας κοινωνίας. Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών των αλλαγών στον τομέα της λαϊκής οικονομίας της ΕΣΣΔ έχουμε τώρα μια νέα σοσιαλιστική οικονομία, που δε γνωρίζει κρίσεις και ανεργία, που δε γνωρίζει αθλιότητα και καταστροφές και που δίνει στους πολίτες όλες τις δυνατότητες για μια εύπορη και πολιτισμένη ζωή. Αυτές είναι βασικά oι αλλαγές, που συντελέστηκαν στον τομέα της οικονομίας μας στην περίοδο που μεσολάβησε από το 1924 ως το 1936. Σύμφωνα μ’ αυτές τις αλλαγές στον τομέα της οικονομίας της ΕΣΣΔ άλλαξε και η ταξική διάρθρωση της κοινωνίας μας. Όπως είναι γνωστό, σαν αποτέλεσμα του νικηφόρου τέλους του εμφυλίου πολέμου, η τάξη των τσιφλικάδων είχε πια εξαλειφθεί. Κι’ όσο για τις άλλες εκμεταλλεύτριες τάξεις, συμμερίστηκαν την τύχη της τάξης των τσιφλικάδων. Εξαφανίστηκε η τάξη των καπιταλιστών απ’ τον τομέα της βιομηχανίας. Εξαφανίστηκε η τάξη των κουλάκων απ’ τον τομέα της αγροτικής οικονομίας. Εξαφανίστηκαν οι έμποροι και οι κερδοσκόποι απ’ τον τομέα της εμπορευματικής κυκλοφορίας. Έτσι εξαλείφθηκαν όλες οι εκμεταλλεύτριες τάξεις.
Έμεινε η εργατική τάξη.
Έμεινε η τάξη των αγροτών.
Έμειναν οι διανοούμενοι.”
Ι.Β.Στάλιν: Ζητήματα Λενινισμού, Για το σχέδιο του Συντάγματοςτης ΕΣΣΔ 1936, σελ 676, Εκδ. “Νέα Ελλάδα”, 1950.
fristuti 