“Τα ταξικά συνδικάτα και τα μαρξιστικά κόμματα μετατράπηκαν σταδιακά σε σταθερά εσωτερικά δεδομένα της πολιτικής ζωής, συμπεριλαμβανομένης της οργανωμένης σφαίρας του κοινοβουλευτισμού. Από μια κοινωνική οπτική γωνία, θα μπορούσε κανείς να κάνει λόγο για «κόμματα της εργατικής τάξης», ως ιδιότυπο κράμα αδιατάρακτης θεσμικής ομοιοστασίας και σχετικής ετεροδοξίας, σε θέση αναμονής όσο επίσης και σε θέση ήπιας διαχείρισης, ως μεικτές μορφές του απόμακρου της επαναστατικής Ιδέας και της εγγύτητας προς μια αντιπολιτευτική δραστηριότητα.”
Alain Badiou, Η πολιτική και η λογική του συμβάντος, Εκδόσεις Πατάκης, 2008 (σελ.32).